Είναι νύχτα στο Παλέρμο

της Νάση Πετριτσοπούλου


Στις γειτονιές της πόλης πέφτει σιγά σιγά η νύχτα.
Τι θα φάμε, έχει καμιά ταινία και ποιος θα βγάλει τον σκύλο βόλτα;
Ο άπλυτος κάδος, η σπασμένη πλάκα, το παρκαρισμένο αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο, το χαρτί που έγινε σκουπίδι ενώνουν τις σκιές τους.
Ένας δήμος που ετοιμάζεται για ύπνο, όπως τόσοι άλλοι…


Το θέμα είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι την επόμενη μέρα που θα ξημερώσει…
…Αλήθεια πώς θα είναι;
Στο χάρτη θα βρίσκεται ακόμα το όραμα του Μητροπολιτικού Πάρκου;

Θα μπορείς να ελπίζεις σε μια βόλτα με το σκύλο, τα μωρά, την οικογένεια ή την κοπέλα σου στο μεγαλύτερο δημόσιο χώρο που μπορείς να ονειρευτείς ότι θα ήταν ποτέ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ;

Εκεί που η ποδηλατογέφυρα οδηγεί στην παραλία του Αγίου Κοσμά περνώντας πάνω από την παραλιακή θα δώσουμε ξανά το ραντεβού μας. Πάρε την μπάλα μαζί, εγώ θα φέρω τις ρακέτες…
Θα δούμε, καθώς θα ξημερώνει, τη θάλασσα και θα είναι ακόμα ΔΙΚΗ ΜΑΣ.

Θα απλώσουμε την ψάθα μας στην παραλία και δε θα μας ενοχλήσει κανείς.
Κάτω από τον ίδιο ουρανό, περπατώντας στους ίδιους δρόμους, θα συναντηθούμε…
Ο άνεργος και η υπάλληλος, το παιδί και η γιαγιά, η παρέα και ο αθλητής.
Σ’ έναν χώρο που θα μας υποδέχεται και θα μας αγκαλιάζει εξίσου.


Τι λες;
Είναι νύχτα στο Παλέρμο…


Ο δολοφόνος και οι μαφιόζοι κυκλοφορούν ακόμα… Οι πολίτες κοιμούνται, ο σπιούνος διστάζει.
Ο κάδος δεν έχει πια σημασία. Η δημοτική αστυνομία δεν περνάει πια από δω να κόψει κλήσεις.
-Γιατί άραγε;


- Η πόλη έχει φτωχύνει ούτως ή άλλως, ακόμα να το μάθεις;
-Και τι κάνουμε τώρα;


-Είπαμε! Μόλις ξημερώσει, θα συναντηθούμε! Θα φοράμε το πιο φωτεινό μας χαμόγελο και θα συνεχίσουμε από κει ακριβώς που σταματήσαμε χτες! Τι άλλο;