Με λένε ακόμα άνθρωπο;

Ένα σχολείο στη γειτονιά μας έχει περίπου 300 παιδιά. 
Κάθε παιδί μια ζωντανή καρδιά που χτυπάει πιο γρήγορα από τις καρδιές των μεγάλων, 
μαθαίνει πιο αβίαστα το καινούριο, 
προσλαμβάνει και νοηματοδοτεί με 1.000 διαφορετικούς τρόπους 
κάθε αδιάφορη για μας εμπειρία. 



Βλέπεις τα παιδιά (ευτυχώς) δεν έχουν συνηθίσει στο θαύμα της ζωής και σταματάνε με θαυμασμό μπροστά σε ένα κόκκινο φύλλο ή μια γυαλιστερή πέτρα. 
Σηκώνουν το χέρι και δείχνουν τα σύννεφα που εμείς αν και δε χορτάσαμε ποτέ, τα κλειδώσαμε μαζί με την ανεμελιά και τα εξορίσαμε στην παιδική μας ηλικία. 

Ρωτάνε για καθετί που βλέπουν ή νιώθουν και κυρίως φτιάχνουν τις δικές τους απαντήσεις, μιας κι εμείς συχνά ξεχνάμε να τους πούμε κάτι, πόσο μάλλον να τα ικανοποιήσουμε κιόλας με τις ιδέες μας.

Κάθε παιδί μια υπόσχεση υπέρβασης της ανθρώπινης μοίρας, 
μια υπογραφή για την ελπίδα της σωτηρίας της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράγμα…

Πού έχει γεννηθεί, τι χρώμα μαλλιά έχει, τι γλώσσα μιλάει είναι τυχαίο και θα ‘πρεπε γι’ αυτό ακριβώς να είναι και αδιάφορο για όλους μας.
Ό, τι όμως χρειάζεται για να μας φτάσει σε χρόνια και να μας περάσει… αυτό είναι δική μας δουλειά, διάολε! Πώς μπορείς να διαφωνήσεις;

Τι υποκρισία λοιπόν να μου φωνάζεις δυνατά στ’ αυτί 
για ένα παιδί εδώ, στη Γαλλία ή στην Αμερική, αλλά να σιωπάς για 200 παιδιά στη Γάζα;
Τι βάρος έχει η ζωή εδώ, πόσο βαραίνει πηγαίνοντας προς τη Γερμανία, το Ισραήλ και τις Η.Π.Α…. και αλίμονο πόσο ελαφραίνει καθώς τη βλέπω να πετάει πάνω από την Παλαιστίνη που έτσι κι αλλιώς μοιάζει πια μια ματωμένη σταγόνα στο χάρτη;

Όσο ο αριθμός των νεκρών παιδιών αυξάνει 
και πλησιάζει αυτόν του δικού μου σχολείου 
δεν μπορώ να κλείσω μάτι. 
Νομίζω ότι βλέπω τον κόσμο αλλιώς…
Θέλω να σας ξαναδώ όλους έναν έναν και να σας ρωτήσω:

Η δική σου καρδιά χτυπάει;
Πόσο αξίζει η ζωή του παιδιού σου;
Σε ποιο σχολείο πηγαίνει;

Αλλά κυρίως, θέλω να μάθω:
Με λένε ακόμα άνθρωπο;








Νάση Πετριτσοπούλου